Preferowany styl uczenia się

Charakterystyka poszczególnych stylów uczenia się

Wzrokowcy

• Wzrokowcy często pamiętają twarze, ale nie pamiętają imion, chętnie robią własne notatki, pismo jest zwykle czytelne i przejrzyste, stosują prawidłowe odstępy i kształt liter.
• Wzrokowcy mają bujną wyobraźnię i potrafią kreować w wyobraźni szczegółowe obrazy, posiadają zdolność do myślenia obrazowego, chętnie wykonują w głowie operacje przestrzenne.
• Kiedy się uczą, nie zwracają uwagi na odgłosy, ale ich uwagę zakłócić bałagan i ruch. Zwykle wodzą wzrokiem za osobą mówiącą.
• Ich wypowiedzi są na ogół dobrze przemyślane i z góry zaplanowane, chętnie zapisują swoje myśli i lubią robić listy „od - do".
• Posiadają wrodzoną umiejętność czytania diagramów, map, schematów, tabel. Dobrze rozpoznają kolory i umiejętnie je ze sobą komponują.
• Gdy wzrokowiec się nudzi i jest nieaktywny, wpatruje się w dal, rysuje lub znajduje sobie coś do oglądania.
• Wzrokowcy często są zamknięci w sobie. Ich emocje zdradza bogata mimika.
• Wzrokowcy dbają o swój wygląd, na ogół są bardzo schludni i cenią sobie porządek.
• Muzyka ich nie wzrusza, ale na sztuki plastyczne reagują żywo, interesują się więc malarstwem, plakatem, grafiką, rzeźbą - takie dzieła sztuki mogą u nich wywołać głębokie wzruszenie, mają wrodzoną zdolność do szczegółowej analizy dzieł plastycznych.
• Wzrokowcy nie mówią dużo, chętnie stosują metafory, raczej należą do ludzi cichych. Łatwo tracą uwagę i cierpliwość, gdy zmusza się ich do dłuższego słuchania, często źle dobierają słowa i są zbyt bezpośredni. Wzrokowca łatwo rozpoznasz po jego języku - będzie używał podobnych wyrażeń: widzę teraz, jak to zrobić, nie widzę tego, teraz to jest dla mnie jasne, to jest dla mnie mało przejrzyste, to wygląda całkiem nieźle, nie widzę celu tej rozmowy.   

Słuchowcy   

• Słuchowiec pamięta, co usłyszał, a nie to, co widział, czy robił. Schematy, plansze, mapy mentalne na nie wiele mu się zdadzą. Dla ludzi, u których dobrze rozwinięta jest inteligencja muzyczna, słuch jest najważniejszym zmysłem. Dlatego kluczem do sukcesu jest dobry nauczyciel i uważne słuchanie na lekcji. Ilość zapamiętanych informacji z uważnie wysłuchanego wykładu jest ogromna i daleko wykracza, poza możliwości pozostałych typów inteligencji.
• Słuchowiec często ma jednak poważny problem z ortografią, rozpoznaje bowiem słowa poprzez wymówienie poszczególnych głosek. Również nauka pisania początkowo sprawia mu spore trudności.
• Słuchając wykładu, cicho powtarza słowa nauczyciela lub potakuje głową.
• Zapamiętanie następuje poprzez głośne powtarzanie materiału.
• Słuchowiec myśli słowami i dźwiękami - wypowiada się po cichu i nie zwraca uwagi na detale. Charakterystyczne dla niego jest „głośne myślenie", nucenie pod nosem, powtarzanie poleceń, sprawiających mu trudność intelektualną.
• Słuchowiec na ogół ma dobrą pamięć muzyczną i może mieć słuch absolutny. Inteligencja muzyczna sprawia jednak, że hałas i dźwięki istotnie zakłócają jego uwagę.
• Lubi rozmawiać ze sobą lub innymi o konkretnych sytuacjach, często na głos rozważa wszystkie za i przeciw. Wypowiadając się, chętnie stosuje długie, powtarzające się opisy. Niezależnie od nastroju dużo mówi. W złości ma skłonności do wybuchów krótkotrwałych słowotoków. Swój stan emocjonalny wyraża nie tylko poprzez słowa, ale również, a nawet wręcz przez barwę głosu, prozodię, tempo. Wrażliwość na dźwięki pozwala mu właściwie odczytać emocje, zdradzane przez dźwiękowe komunikaty niewerbalne, towarzyszące wypowiedzi jego rozmówcy.
• Słuchowiec nadaje się na powiernika, lubi słuchać, często jednak przerywa rozmówcy, by wtrącić swoje zdanie. Gdy poznaje nowych ludzi, dobrze zapamiętuje imiona, ale zapomina twarz.
• Nie dba o swój wygląd.
• Jeżeli chodzi o sztukę, to zdecydowanie preferuje muzykę, na którą jest bardzo wrażliwy, ale mimo tego, że sztuki plastyczne mniej go poruszają zawsze można liczyć na jego udział w dyskusji, analizując dzieło sztuki, zwykle pomija istotne szczegóły, ale potrafi spojrzeć na dzieło holistycznie.
• Inteligencja muzyczna jest łatwa do usłyszenia w języku słuchowca: to brzmi nieźle, on jest taki głośny, muszę to usłyszeć, muszę się w to lepiej wsłuchać, jesteś zbyt hałaśliwy.

Czuciowcy / Kinestetycy

• Kinestetyk uczy się przez ruch, wrażenia skórne (dotyk, nacisk, temperatura), wykonywanie i bezpośrednie zaangażowanie. Pamięta to, co zrobił, a nie to, co zobaczył, czy usłyszał. Ma istotnie ograniczoną wyobraźnię. Wyobraźnię uruchamia ruch, nie rejestrują wizualnej i słuchowej części  prezentacji. Żeby utrzymać uwagę, musi często zmieniać pozycję ciała i się poruszać. Myślenie przychodzi mu łatwiej, gdy pozostaje w ruchu. Swoje problemy rozwiązuje, będąc aktywnym fizycznie, choćby manipulując jakimś drobnym przedmiotem.
• Czytanie nie jest ulubionym zajęciem kinestetyka. Do zniesienia są teksty krótkie i mające wartką akcję. Podczas czytania wierci się i porusza. Kinestetyk często ma trudności z ortografią - musi napisać słowo, aby upewnić się co do poprawnej pisowni. Na początku bardzo szybko uczy się pisać, jednak gdy litery maleją i odległości między nimi maleją, wyniki nauki pisania pogarszają się.
•  Kinestetyk często jest impulsywny - kiedy się ucieszy, chętnie podskoczy z zadowolenia, kiedy ma dobry humor, chętnie się przytula i lubi dotykać. Gdy kinestetyk wpada w złość, potrafi tupać, szturchać, rzucać przedmiotami i żywo wymachiwać rękami. Jego reakcje są zazwyczaj błyskawiczne. Nie jest odporny na wpływ otoczenia.
• Podczas słuchania i mówienia żywo gestykuluje. Kinestetyk nie nadaje się na powiernika, bo jest kiepskim słuchaczem. Kiedy zmusza się go do dłuższego słuchania, szybko traci zainteresowanie. Kiedy bierze udział w rozmowie stoi blisko swojego rozmówcy.
• Mimo stosunkowo sporej dbałości o wygląd kinestetyk szybko przestaje wyglądać schludnie. Daje tu znać o sobie jego ruchliwa natura.
•  Na muzykę żywo reaguje ruchem, preferuje jednak rzeźbę, gdy może jej dotknąć. Z reguły sztuka nie wywołuje u niego dużych emocji i nie lubi o niej rozmawiać.